ORTASINDA MEMLEKETİN - ŞİYAR ÖZDEMİR

Ortasında Memleketin

Uluyordu sokaklar
Şavkıyordu gece
Horluyordu en derin kuytuların akrepleri
Yılanlar dökülmüştü yollara
Kuzular pusuya yatmıştı
Buz tutmuştu şakaklarım
Ve çın çın!
Kulaklarımda çınlıyordu ihtilal bildirgeleri
Yıkımlara yıkım sürmenin tezatlığını yaşıyordum
Bir ben kalmıştım ortasında memleketin
Sedasızdı bakışlarım ve bir ben yalnızdım.

Beşik gibi sallıyordu yurdumu vijilantistler
İçimde diretiyordum öksüz bir halkı
Ayetler fısıldıyordum kesilmiş kulaklara
Yumulmuş gözlerin kapaklarını kaldırıyordum
Bir sabah taçlar yaptım solmuş çiçeklerden
Yenilmiş güruhların kanından şerbet yaptım
Hamasetle içtim o şerbetten
Ve o sabah ant içtim ayrı düşmemeye yüreğimden.

Hesapladım satılmış ruhların tahsilatını
Tam iki bin asır ve sayısız hece etti
Hodbin yağmurlara kucaklar açtık
Şimdiyse onurlu yaşamlara paydos vakti
Her şeye rağmen güneşi doğurtmuştuk
Kaç ocağı aydınlatır bilmem
Ve her şeye rağmen birbirimizle boğuşmuştuk
Payımıza kaç ölüm düşer bilmem

Dinmeyen bir ateş düşmüş memlekete
Kor kor yanar, parlar ve kükrer
Bu asırların ateşini üfleye üfleye söndürmeye kalkıştık, sönmedi
Bilemedik çocukların işeyerek ateşi söndürebileceğini
Belki de bilmek istemedik
Ama yine de içimde yer edindi bir ümit
Yine de içimde yer edindi bir çocuk.

Fütürsuzca atladım karanlığa,
Fütursuzca sevdim karanlığı,
Bir güneş daha doğurtabilmek için
Yine kalmışız ortasında memleketin.
Yine yalnız kalmışız ortasında memleketin.

Şiyar Özdemir