Böyle Akşamlar
Beynindeki düşünceler bir bir idam ediliyor.
Yerine yenileri tahta geliyor.
Her birini benimsemek, her birinden vazgeçmek zorunda kalmak sevdiğin birinden ayrılmaya benziyor.
Eksiğin ya da fazlan var.
Kendini uzak diyârlara sürmek istiyorsun
İçinde gemiler batıyor.
Derinlere gömülüyor hislerin.
Kaptanların ölüyor. Her birine birer özgürlük şarkısı söylüyorsun
Özgürlüğün neden hep düşlerde olduğunu sorgulayıp düşlere dalıyorsun. Çoğu zaman düşüyorsun dibini bilmediğin çukurlara.
Çeken, kurtaran, elini tutan da olmuyor.
Kaleme sarılıyorsun. Tek bir satır dökülmüyor.
Böyle akşamlarda kalem, kağıt ve beynin hepsi seni terk ediyor.
Şarkılar hep hüzzam makamında çalıyor filmler hep mutsuz sonlara evriliyor.
Mutluluk kendi başına koca bir paradokstur.
Böyle akşamlar mutsuzluk içine sağnaklar halinde yağıyor.
Seller alıp götürüyor duygularını. Düşüncelerin sular altında kalıyor.
Çok tahribat alıyorsun. Çok muzdaribsin.
İçini toparlayacak her şeyin fiyatı da artıyor.
Her vurguna hazırsın her depreme dayanırsın sanıyorsun ama bu afetler seni senden ediyor.
İçindeki öyküler kanıyor. Kahramanların yerle bir. Zamanın ve mekanın birbirine giriyor.
Saatlerin hüzne kurulu, ellerin hüzne açık, beynin hüzünle dopdolu. Böyle akşamlar hüznün kendisi oluyorsun.
Birkaç saatte sancısını yaşıyorsun geçirdiğin ömrün. Birkaç saatte akıyor tüm rezilliklerin göz önünden. Birkaç saat içinde utanıyorsun kendinden.
Kapı önüne oturmuşlukların geliyor gözünün önüne.
Kapıyı kırmayışların hep bir pişmanlık.
Kısacık bir akşama sığdırıyorsun hayatın muhasebesini.
Kısacık bir akşamda bitiriyorsun her şeyi.
Kanat olmaktan yorulduğun kuşları vuruyorsun Yuvalarından ediyorsun içine yerleştirdiğin umutları.
Adın çocuğa çıkıyor. Çoktan anlaşılmaz olmuşsun Aydınlığın da ablukaya alınınca gömülüyorsun karanlıklara.
Yoluna ışık tutan sözcükler yok oluyor bir bir.
Sende sislere gömülüyorum.
Sanırım sen en çok böyle akşamlarda büyüyorsun.
Ebrar Demirel